Vanavond ga ik met vrienden naar een restaurant. Als ik binnenkom realiseer ik mij dat dit niet leuk wordt. Niet om de vrienden of het restaurant. Maar er staat muziek aan, waardoor ik niets van de gesprekken kan volgen. De keuze die ik heb, is om bij herhaling te vragen: “Wat zeg je?; Kan je wat harder/duidelijker praten?; Mag de muziek wat zachter?”, of mij in mijzelf terug trekken.
Dat laatste is na een half uur het geval en ik kom doodmoe thuis. Omdat je je toch de hele avond inspant om te horen wat er wordt gezegd. Ik merk dat ik steeds minder inga op uitnodigingen waar muziek of andere geluiden dominant aanwezig zijn.
Dus winkelen, ergens wat eten of drinken, maar ook familiebijeenkomsten.
Dit heeft tot gevolg dat ik in een isolement dreig te raken. Dus als er een uitnodiging komt, geef ik aan alleen mee te gaan als er een goede akoestiek is, geen muziek en niet een te groot gezelschap.
In 9 jaar ben ik langzamerhand steeds dover geworden. Gelukkig zijn er hoortoestellen.
Eén voordeel heeft het: als ik ga slapen en de apparaten uit doe, is het stil…
– Lida, 29 jaar
VN-verdrag in de Praktijk Almere 