Alex is 38 jaar en heeft het syndroom van Down. Hij is kunstenaar, wat hem een gelukkig en vrij mens maakt. Alex laat zich niet betuttelen, daar is hij niet van gediend. Hij wil graag een zo zelfstandig mogelijk leven leiden.
Alex heeft een indicatie voor het WMO- collectief vervoer. Daarmee ging hij naar een clubje of op familiebezoek. Het steeds maar moeten wachten en het lang onderweg zijn, beperkte hem in zijn zelfstandigheid. Daar had hij al snel genoeg van. Ook ging hij met zijn driewieler naar het centrum.
Hij moest dan langs een ROC. Regelmatig werd hij nagekeken en werd er gescholden. Daar werd hij bang van en het leverde hem veel stress op. Wij zijn gaan oefenen met het zelfstandig reizen met de bus. Dat had hij redelijk snel door en nu gaat hij met de bus naar zijn werk. Soms stapt hij weleens uit in Almere Stad en gaat winkelen.
Wel gaat hij wat vroeger weg van zijn werk. Hij doet dat om de schoolkinderen te ontlopen in de bus, want die pesten hem. Hij zit altijd op hetzelfde plekje achter de chauffeur. Ik vroeg hem, “waarom?” “Dan voel ik mij veilig”. En daarmee was het klaar.
– Marjan, trotse moeder van een “levens” kunstenaar
VN-verdrag in de Praktijk Almere 