Het staat groot in de krant: “Er is feest in de stad!”. Vóór mijn ongeluk liep ik alle festivals af. Ik was een echte liefhebber. Nu ga ik voor het eerst na mijn revalidatie naar een festival.
Het ritje met mijn handbike naar het centrum duurt zo’n 20 minuten. Rond het festivalterrein zijn hekken geplaatst waar je niet doorheen kunt kijken. Maar ik hoor mijn favoriete band al wel. Bij de ingang kan ik met mijn handbike niet door de toegangspoortjes. De beveiligers zijn in verlegenheid gebracht, maar vinden een oplossing. Ze schuiven een hek opzij zodat ik er door kan. Goed bedoeld, maar weinig inclusief.
Ik ga het terrein op via een fietspad en kom aan de andere kant bij de toiletten uit. Ik zie vooral veel mensen die mij het zicht op het podium ontnemen. Ik worstel mij een weg door de menigte. Als ik eindelijk bij het podium ben is er voor mij geen plaats in het afgezette gedeelte; ook daar zijn de poortjes te smal. Dan maar een biertje scoren, wat met wat hulp gelukkig lukt. Maar het invalidentoilet kan ik daarna ook niet vinden.
Na een uurtje houd ik het voor gezien en ga teleurgesteld naar huis. Het was feest in de stad, maar niet voor mij.
– Paul, 32 jaar
VN-verdrag in de Praktijk Almere 