Vaak kom ik mensen tegen die mij op een afstand houden. Zij kunnen mij niet plaatsen en vinden mij vreemd. Dat maakt mij kwetsbaar. Mensen zijn niet allemaal hetzelfde en vinden niet alles hetzelfde. We ervaren dingen anders, maar we horen er allemaal bij!
Ik ben voortdurend aan het balanceren en jongleren tussen de verwachtingen van de mensen om mij heen. De ongeschreven wetten en regels die de maatschappij mij voorschrijft, zijn soms niet haalbaar of herkenbaar voor mij. Het zou vanzelfsprekend moeten zijn dat iedereen aan kan geven wat wel en niet kan. Hoe maken wij dat mogelijk met elkaar? Omdenken naar wensen, talenten en mogelijkheden en niet denken vanuit beperkingen.
Om deze herstelbeweging zichtbaar te maken, heb ik gekozen voor een afbeelding van Escher, met de beroemde trappen in de verschillende richtingen en perspectieven. Het verbeeldt goed mijn gevoel van zonder perspectief leven. Het op eigen wijze maatschappelijk kunnen functioneren, geeft verbinding met anderen. Dat is van wezenlijk belang voor mij om weer perspectief te vinden. Dat vraagt begrip en geduld en het voortdurend zoeken naar balans en evenwicht.
– Sandra, 42 jaar
VN-verdrag in de Praktijk Almere 