Ik sta bij een stoplicht. Aan de overkant staat een man. Hij kijkt wat verwilderd om zich heen. Als het stoplicht groen wordt, blijft hij staan. Mensen lopen tegen hem aan en hij krijgt boze blikken en scheldwoorden over zich heen. Ik zie hem in elkaar krimpen van angst en besluit ondanks mijn afspraak naar hem toe te lopen.
Op mijn vraag of alles wel goed gaat met hem, antwoordt hij dat hij het niet weet. “Ik weet niet meer waar ik ben, waar ik naar toe moet, hoe ik heet en waar ik woon. Weet u dat misschien mevrouw?” Ik pak hem bij de arm en loop met hem naar een bankje, laat hem zitten en bel de politie. Ondertussen probeer ik een praatje met hem te maken om hem te kalmeren. Als de politieagent er is vertelt hij dat hij ook zo’n pak heeft in de kast. De agent kent de man en zegt tegen mij dat hij hem naar huis zal brengen. Hij is inderdaad een collega geweest…
– Wie hij is? Hij is Fred, 73 jaar.
VN-verdrag in de Praktijk Almere 