Ik ben Sander. Ik ben net 21 geworden. De meeste jongens en meiden wonen dan al op zichzelf. Ik wil dat ook. Een eigen thuis, los van mijn vader en moeder. Maar ik ben verstandelijk beperkt en kan niet helemaal voor mezelf zorgen. Ik heb daar hulp bij nodig.
Ik zou misschien naar een instelling kunnen, maar ik ben bang dat ik dan mijn vrienden kwijtraak. Dat ik dan niet meer naar mijn werk en niet meer naar voetballen kan. Ik ben bang dat ik daar eenzaam word. En al zou ik dat durven, er is daar bijna nooit plek. Maar wat dan?
Ik kan misschien met vrienden en vriendinnen gaan wonen. Dat zou ik wel leuk vinden. Mijn ouders moeten dan een groot huis en begeleiders voor ons regelen. Dat is zo verschrikkelijk ingewikkeld dat zelfs de gemeente er geen verstand van heeft en niet kan helpen. Mijn vader en moeder zijn hier al 4 jaar mee bezig en we weten nog steeds niet of het gaat lukken. Ik hoop het wel.
Mijn vader en moeder maken zich ongerust en ik ook. Als het niet gaat lukken, wie gaat er voor mij zorgen als zij er niet meer zijn?
– Geschreven door mijn vader –
VN-verdrag in de Praktijk Almere 